سلامممممممممممم

به وبلاگم خوش امدین امیدوارم از مطالب خوشتون بیاد.بخشی از موضوعات وبلاگون این پایین نوشتم

1.مذهبی

2.علمی

3.ورزشی

4.زندگی نامه

5.داستان

6.ولایت فقیه

7.طنز

 راستی نظر یادتون نره 

(پست ثابت)

رزمنده اي كـه در فـضاي سايبر مي جنـگي بـراي فـشردن كليدهاي كامپيوتر وضـو بگير و بـا نيـت قربه الي الله مطلب بنويس.
بدانكه تو مصداق و مارَمَيت اِذ رَمَيت ... هستي .
تو در شبهاي تـاريك جبهه سايبري از ميدان مين گناه عبور ميكني مراقب باش،به شهدا تمسك كن بصيرتت را بالا ببر كه تركش نخوري...
رابطه خودت را با خدا زياد كن...
با اهل بيت يكي شو و در اين راه گوش به فرمان آنها باش.

حکمت انجام قربانی، تقرّب و تعالی قربانی کننده به سوی خداوند متعال است. قربانی در واقع امتحان و آزمایش الهی است تا معلوم شود چه کسی سر به فرمان الهی دارد. حاجی در حقیقت، گوسفند و شتر را به قربان‌گاه نمی‌برد؛ بلکه نفس سرکش و نفس امّاره را به قربان‌گاه می‌برد تا برای همیشه از شرّ و خطرهای آن رهایی یابد.

هر عملی که به قصد قربت و نزدیک شدن به خداوند متعال انجام گیرد؛ قربانی است. چنانچه در حدیث است که زکات و نماز، قربانی مسلمانان است: ... إِنَّ الزَّكاةَ جُعِلَتْ مَعَ الصَّلاةِ قُرْبانا لِاءَهْلِ الْإِسْلامِ ... (1) زیرا خداوند هر عملی را که در آن تقرّب به او باشد قبول می کند، برای همین است که که اعمال با تقوایان مقبول درگاه الهی است: ... إِنَّما یَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقین‏ (2): جز این نیست كه خدا از پرهیزكاران مى‏پذیرد.

قربانی، قطع رگ‌های هوس و طمع

حکمت انجام قربانی، تقرّب و تعالی قربانی کننده به سوی خداوند متعال است. قربانی در واقع امتحان و آزمایش الهی است تا معلوم شود چه کسی سر به فرمان الهی دارد. حاجی در حقیقت، گوسفند و شتر را به قربان‌گاه نمی‌برد؛ بلکه نفس سرکش و نفس امّاره را به قربان‌گاه می‌برد تا برای همیشه از شرّ و خطرهای آن رهایی یابد.

آری حاجی با نیّت الهی در تمام اعمال و خارج شدن از نفسانیّت و حیوانیّت در واقع، روحش به عالم بالا متصل گشته و از این‌رو از عالم تاریک حیوانیّت خارج می‏شود و نفس را برای همیشه قربانی می‏کند.

چنانکه امام صادق علیه السلام در کلام کوتاه و گویایی می‌فرماید: «وَ اذْبَحْ حَنْجَرَةَ الْهَوَى وَ الطَّمَعِ عِنْدَ الذَّبِیحَة؛ (3) و هنگام قربانی، حنجره و رگهای هوس و طمع را قطع کن.»

پیش از مرگ، به دیدار خداوند برویم

قربانی آن‌گاه پذیرفته است که با تقوا انجام گیرد و روح این عمل، تقوا باشد. از سویی دیگر تقوای عملی همانند قربانی، نه تنها به طرف خداوند بالا می رود؛ بلکه به خداوند می رسد: ... یَنالُهُ التَّقْوى‏ مِنْكُم‏ ... (4) ولى [این‏] تقواى شماست كه به او مى‏رسد. و چون تقوا جدای از جان انسانِ با تقوا نیست؛ اگر تقوای انسانی به خداوند رسید؛ آن انسان نیز پیش از مرگ، به دیدار خداوند نائل خواهد آمد.

هر عمل خالصانه، پله‌ای برای نزدیک‌تر شدن به خداوند

آن‌چه به خداوند متعال می رسد؛ باطن و روح عملِ ماست، نه ظاهر آن. خداوند می فرماید: لَنْ یَنالَ اللَّهَ لُحُومُها وَ لا دِماۆُها وَ لكِنْ یَنالُهُ التَّقْوى‏ مِنْكُم‏ ... (5)گوشت و خون [این شتران] به خدا نمی‌رسد؛ آنچه به او می‌رسد تقوای شماست.

بنابراین فلسفه قربانى كردن و هدف از آن نه جنبه‏هاى ظاهرى آن است، بلكه هدف این است كه ما با پیمایش راه كمال و جمال در مسیر رشد معنوى و اخلاقى و انسانى گام سپاریم و هر روز با احساس مسئولیت بیشترى به خدا نزدیك شویم؛ و كارهاى گوناگون عبادى هر كدام پله‏اى از این نردبان رشد و كتابى از این برنامه عظیم تربیتى است.

هرچه با تقواتر، عمل پذیرفته تر

اگر شخصی در امری تقوای الهی را رعایت کند و در امور دیگر تقوای الهی را رعایت نکند؛ آن عملی که با رعایت تقوای الهی انجام شده؛ آن‌گونه که شایسته است بالا نمی رود. زیرا خداوند عملی را می پذیرد که همه شئون عامل آن، خواه در این عمل، خواه در اعمال دیگر، بر پایه تقوا تنظیم شده باشد: أَ فَمَنْ أَسَّسَ بُنْیانَهُ عَلى‏ تَقْوى‏ مِنَ اللَّهِ وَ رِضْوانٍ خَیْرٌ أَمْ مَنْ أَسَّسَ بُنْیانَهُ عَلى‏ شَفا جُرُفٍ هارٍ فَانْهارَ بِهِ فی‏ نارِ جَهَنَّمَ وَ اللَّهُ لا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمین‏ (6) آیا كسى كه بنیاد [كار] خود را بر پایه تقوا و خشنودى خدا نهاده بهتر است یا كسى كه بناى خود را بر لب پرتگاهى مشرف به سقوط پى‏ریزى كرده و با آن در آتش دوزخ فرو مى‏افتد؟ و خدا گروه بیدادگران را هدایت نمى‏كند.

پس در نیل و رسیدن به خداوند و تقرّب به او، تنها تقوا در انجام امر قربانی مۆثر نیست و انسان باید در تمامی امور خویش تقوا را پیشه خود سازد.

از اثرات قربانی همراه با تقوای الهی می توان به موراد زیر اشاره نمود:

1.بخشش گناهان

ابوبصیر می‌گوید: به امام صادق علیه السلام عرض کردم: «مَا عِلَّةُ الْأُضْحِیَّةِ فَقَالَ إِنَّهُ یُغْفَرُ لِصَاحِبِهَا عِنْدَ أَوَّلِ قَطْرَةٍ تَقْطُرُ مِنْ دَمِهَا عَلَى الْأَرْضِ؛ (7) علت قربانی‌کردن [در حج و غیر آن] چیست؟ فرمود: [بخشش گناهان؛ زیرا] با اولین قطره خونِ قربانی که به زمین می‌ریزد، صاحب آن بخشیده می‌شود.»

در روایت دیگری امیرمۆمنان علی علیه السلام فرمود: «لَوْ عَلِمَ النَّاسُ مَا فِی الْأُضْحِیَّةِ لَاسْتَدَانُوا وَ ضَحَّوْا إِنَّهُ لَیُغْفَرُ لِصَاحِبِ الْأُضْحِیَّةِ عِنْدَ أَوَّلِ قَطْرَةٍ تَقْطُرُ مِنْ دَمِهَا؛(8) اگر مردم می‌دانستند چه پاداشی در قربانی کردن وجود دارد قرض می‌گرفتند و قربانی می‌کردند؛ زیرا صاحب قربانی با اولین قطره‏ای که از خون آن می‏ریزد، بخشیده می‏شود.»

در روایت دیگری از بشر بن زید از رسول خدا صلی الله علیه و آله نقل شده است که به دخترش فاطمه علیها السلام فرمود: «اشْهَدِی ذَبْحَ ذَبِیحَتِكِ فَإِنَّ أَوَّلَ قَطْرَةٍ مِنْهَا یَغْفِرُ اللَّهُ بِهَا كُلَّ ذَنْبٍ عَلَیْكِ وَ كُلَّ خَطِیئَةٍ عَلَیْكِ (إِلَى أَنْ قَالَ) وَ هَذَا لِلْمُسْلِمِینَ عَامَّةً؛ (9) قربانی کردنِ قربانیِ خود را مشاهده کن؛ زیرا با اولین قطره [خون] آن، خداوند تمامی‌گناهانی که بر تو هست و تمام خطاهایی که بر ذمّه‏ات می‏باشد را می‌بخشد؛ آن‏گاه ادامه داد: و این پاداش برای تمامی‌مسلمانان است.»

2. گذر از پل صراط

رسول خدا صلی الله علیه و آله می‌فرماید: «اسْتَفْرِهُوا ضَحَایَاكُمْ فَإِنَّهَا مَطَایَاكُمْ عَلَى الصِّرَاطِ؛ (10) قربانی‌های خود را گرامی‌بدارید که آنها وسیله عبور شما بر صراط است.»

وقتی گناهان انسان بخشیده شد و معاصی او از بین رفت، نتیجه نخست آن این است که از پل صراط به راحتی و بدون هیچ نگرانی عبور می‌کند.

3.نجات از آتش جهنّم

انسانی که از پل صراط عبور کند در حقیقت اهل آتش نیست و نتیجه پایانیِ قربانی این است که حاجی از آتش جهنم نجات یافته و بهشتی شده است.

امام سجاد علیه السلام می‌فرماید: «إِذَا ذَبَحَ الْحَاجُّ كَانَ فِدَاءَهُ مِنَ النَّارِ؛ (11) وقتی حاجی [قربانی را] ذبح کرد، فدیه او از آتش [دوزخ] خواهد بود.»

بارالها بر محمّد و آلش درود فرست و از آن جا که هر عملی که به قصد قربت و نزدیک شدن به درگاهت انجام گیرد؛ قربانی است؛ بر توفیقات ما در انجام خالصانه اعمال، برای نزدیک شدن بیش از پیش ما به خود بیفزا. بحق محمّد و آله الطّاهرین صلوات الله علیهم اجمعین و عجّل فی فرج مولانا صاحب الزّمان.

پی نوشت ها:

1.نهج البلاغه، خطبه 109.

2.سوره مبارکه مائده، آیه 27.

3.اسرار عرفانی حجّ، محمدتقی فعالی، ص496.

4.سوره مبارکه حج، آیه 37.

5. همان.

6.  سوره مبارکه توبه، آیه 109.

7. وسائل الشیعه، حر عاملی، ج 10، باب 60، ص 174، حدیث 11.

8.همان، ص 177، حدیث 2، باب64.

9. همان، ج14، ص151.

10. همان، ج10، ص 176، حدیث1.

11. همان، ج12، ص 88؛ محاسن برقی، ج 1، ص67.

منبع: تبیان

بحث چرب کردن سبیل از زمان های قدیم در میان مردم رواج پیدا کرده و امروز هم باز مردم از این اصطلاح چرب کردن سبیل استفاده می کنند.

دوره صفویه و قاجاریه بازار سبیل در میان مردم رونق بسیار داشت و پادشاهان آن دوران شاه عباس سبیل های چخماقی و کلفت می گذاشتند و حاکمان و قزلباش ها و افراد وابسته به دستگاه سلطنت نیز برای جلب نظر و حمایت سلطان و حاکمان و رسیدن به مقاصد خود از آنان پیروی می کردند و صاحب سبیل های از بناگوش در رفته بودند.

مردان قدیم ناگزیر بودند همه روزه چند بار به نظافت و آرایش سبیل خود بپردازند و آن را با روغن مخصوصی چرب کرده و مالش دهند تا هم شفاف شود و هم به علت چسبندگی روغن رو به بالا حالت بگیرد و اگر در این کار کوتاهی می کردند، سبیل هایشان آویزان می شد و آن هیبت و زیبایی را که نظر دیگران را به خود جلب می کرد، از دست می داد. آن کسانی که توانایی مالی کافی نداشتند، خود به چرب کردن سبیل های خود می پرداختند، ولی سران و ثروتمندان، به هنگامی که مهمانی رسمی داشتند و یا می خواستند به مهمانی بروند، کسانی را برای چرب کردن سبیل خود در استخدام داشتند که در این هنگام دست به کار می شدند و با روغنی مخصوص سبیل های آنان را جلا و زیبایی می دادند.
این مستخدمان اگر به خوبی از عهده چرب کردن و جلا دادن سبیل اربابان خود بر می آمدند موجب خشنودی و خرسندی بسیار آنان می شدند و در این هنگام هر چه می خواستند از آنان طلب می کردند که بی درنگ برآورده می شد.
این بحث چرب کردن سبیل از آن زمان در میان مردم رواج پیدا کرده و امروز هم باز مردم از این اصطلاح چرب کردن سبیل استفاده می کنند...

عبدالله مستوفی در کتاب شرح زندگانی من می نویسد که مظفرالدین شاه نیز در سفر اروپا مردی به نام ابوالقاسم خان را همراه خود برده بود که در مواقع معین سبیل او را چرب می کرد و جلا می داد. هنگامی که سبیل شاه چرب می شد و از زیبایی و ابهت آن شاد می شد و سر حال می آمد، چرب کننده سبیل و اطرافیان شاه موقع را مغتنم شمرده و هر تقاضایی داشتند می نمودند، زیرا می دانستند که او سر کیف است و حتماً تقاضاهایشان را بر خواهد آورد و بدین ترتیب عبارت "سبیل کسی را چرب کردن" در آن دوره به معنی اخاذی کردن و گرفتن چیزی از صاحب سبیل فهمیده می شد و به عنوان اصطلاح در میان مردم رایج و مرسوم شد.

از چرب کردن سبیل تا چرب شدن جیب؟!

این چرب کردن سبیل امروزه راهی شده برای رشوه دادن و رشوه گرفتن ... و این یکى از بلاهاى بزرگى است که از قدیم ترین زمان ها دامنگیر بشر شده و امروز با شدت بیشتر، ادامه دارد، بلاى رشوه خوارى است که یکى از بزرگترین موانع اجراى عدالت اجتماعى بوده و هست، و سبب مى شود: قوانین، که قاعدتاً باید حافظ منافع طبقات ضعیف باشد، به سود طبقات نیرومند که باید قانون آنها را محدود کند به کار بیفتد.
"زشتى رشوه سبب مى شود این هدف شوم در لابلاى عبارات و عناوین فریبنده دیگر انجام گیرد و رشوه خوار و رشوه دهنده از نام هایى مانند: هدیه، تعارف، شیرینی، حق و حساب، حق الزحمه و انعام استفاده کنند، اما روشن است: این تغییر نام ها به هیچ وجه تغییرى در ماهیت آن نمى دهد و در هر صورت، پولى که از این طریق گرفته مى شود حرام و نامشروع است."(به نقل از بیانات آیة الله مکارم شیرازی دام ظله در سایت ایشان)

رشوه های کادو پیچ شده!!

در «نهج البلاغه» در داستان هدیه آوردن «اشعث بن قیس» مى خوانیم: او براى پیروزى بر طرف دعواى خود در محکمه عدل على (علیه السلام) متوسل به رشوه شد و شبانه ظرفى پر از حلواى لذیذ به در خانه على (علیه السلام) آورد و نام آن را هدیه گذاشت حضرت على (علیه السلام) بر آشفت و فرمود: «هَبِلَتْکَ الْهَبُولُ أَ عَنْ دِینِ اللّهِ أَتَیْتَنِی لِتَخْدَعَنِی؟... وَ اللَّهِ لَوْ أُعْطِیتُ الأَقالِیْمَ السَّبْعَةَ بِما تَحْتَ أَفْلاکِها عَلى أَنْ أَعْصِیَ اللّهَ فِی نَمْلَة أَسْلُبُها جُلْبَ شَعِیرَة ما فَعَلْتُهُ وَ إِنَّ دُنْیاکُمْ عِنْدِی لاَ هْوَنُ مِنْ وَرَقَة فِی فَمِ جَرادَة تَقْضَمُها ما لِعَلِیّ وَ لِنَعِیم یَفْنى وَ لَذَّة لا تَبْقى»؛ (سوگواران بر عزایت اشک بریزند، آیا با این عنوان آمده اى که مرا فریب دهى و از آئین حق باز دارى؟... به خدا سوگند اگر هفت اقلیم را با آنچه در زیر آسمان هاى آنها است به من دهند که پوست جوى را از دهان مورچه اى به ظلم بگیرم هرگز نخواهم کرد، دنیاى شما از برگ جویده اى در دهان ملخى براى من کم ارزش تر است امام على (علیه السلام) را با نعمت هاى فانى و لذت هاى زودگذر چه کار؟...) («نهج البلاغه»، خطبه 224؛ «بحارالانوار»، ج 41، ص 162، حدیث 57، و ج 72، ص 359، حدیث 76؛ «امالى شیخ صدوق»، ص 622)
"اسلام رشوه را در هر شکل و قیافه اى محکوم کرده است، در تاریخ زندگى پیغمبر اکرم (صلى الله علیه و آله) مى خوانیم: به او خبر دادند: یکى از فرماندارانش رشوه اى در شکل هدیه پذیرفته، حضرت بر آشفت و به او فرمود: «کَیْفَ تَأْخُذُ ما لَیْسَ لَکَ بِحَقٍّ»؛ (چرا آنچه حق تو نیست مى گیرى؟!)
او در پاسخ با معذرت خواهى گفت: «لَقَدْ کانَتْ هَدِیَّةً یا رَسُولَ اللّهِ»؛ (آنچه گرفتم هدیه بود اى پیامبر خدا!)

پیامبر (صلى الله علیه و آله) فرمود: «أَ رَأیْتَ لَوْ قَعَدَ أَحَدُکُمْ فِى دارِهِ وَ لَمْ نُوَلِّهِ عَمَلاً أَ کانَ النّاسُ یَهْدُونَهُ شَیْئاً»؛ (اگر شما در خانه بنشینید و از طرف من فرماندار محلى نباشید آیا مردم به شما هدیه اى مى دهند؟)
سپس دستور داد: هدیه را گرفتند و در بیت المال قرار دادند و وى را از کار برکنار کرد. («الامام على» علیه السلام، ج 1، صفحات 155- 156)" (به نقل از بیانات آیت الله مکارم شیرازی به نقل از سایت ایشان)

عاملی برای دور شدن از رحمت خداوند

مسأله رشوه در اسلام به قدرى مهم است که امام صادق(علیه السلام) درباره آن مى فرماید: «وَ أَمَّا الرِّشا فِی الْحُکْمِ فَهُوَ الْکُفْرُ بِاللّهِ الْعَظِیمِ»؛ (اما رشوه در قضاوت، کفر به خداوند بزرگ است). («وسائل الشیعه»، جلد 12، حدیث 2، باب 5 از ابواب ما یُكْتَسَبُ بِهِ (جلد 17، صفحه 92، احادیث 22057 و 22058، و صفحات 94، 95 و 96، چاپ آل البیت)؛ «كافى»، جلد 5، صفحه 126، حدیث 1، و صفحه 127، حدیث 3 (دار الكتب الاسلامیة)؛ «بحار الانوار»، جلد 100، صفحات 43، 52 و 53، و جلد 101، صفحات 273 و 274)
و در حدیث معروفى که از رسول خدا (صلى الله علیه و آله) نقل شده چنین مى خوانیم: «لَعَنَ اللّهُ الرّاشِیَ وَ الْمُرْتَشِیَ وَ الْماشِیَ بَیْنَهُم»؛ (خداوند گیرنده و دهنده رشوه و آن کس که واسطه میان آن دو است را از رحمت خود دور گرداند). (بحارالانوار»، جلد 101، صفحه 274، احادیث 9 و 11، باب الرِّشا فِى الحُكْمِ وَ أَنواعِهِ؛ «مستدرك الوسائل»، جلد 17، صفحه 355، حدیث 21565 (چاپ آل البیت)؛ «جامع الأخبار»، صفحه 156 (انتشارات رضى))، (گرد آوری از کتاب: تفسیر نمونه، آیة الله العظمی مکارم شیرازی، دار الکتب الإسلامیه، چاپ چهل و هفتم، ج 2، ص 15)
در بیان قرآن کریم نیز خداوند می فرماید: «و اموال یکدیگر را به باطل [و ناحقّ] در میان خودتان نخورید و اموال را به [عنوان رشوه، به کیسه] حاکمان و قاضی ها سرازیر نکنید تا بخشى از اموال مردم را به گناه بخورید، در حالى که خود می دانید [که خلاف می کنید]». [بقره، 188]
علاّمه طباطبایى (ره) در تفسیر این آیه می گوید: «ادلاء (مصدر تُدْلُوا) در چاه کردن دلو براى کشیدن آب است و منظور از آن در آیه مبارکه، رشوه دادن به حاکمان است که کنایه لطیف و زیبایى بر این مطلب است که حکم مورد نظر رشوه دهنده را به منزله آب ته چاه قرار داده که به وسیله دلو رشوه، از آن بیرون کشیده می شود». [طباطبایی، سید محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج 2، ص 52] پس لازمه حرمت دادن رشوه، این است که گرفتن آن نیز حرام باشد. [مصباح الفقاهة، ج 1، ص 264]

کلام آخر:

ان شاء الله با توجه به این نکته و اثرات شومی که چرب کردن سبیل افراد در انواع مختلف خود دارد، این رذیله را از زندگی خود و جامعه محو نماییم.

منابع:
به نقل از بیانات آیت الله مکارم شیرازی

یکی از مسائل و گرفتاری های ما به ویژه در معاملات و کسب هایمان این است که سعی می کنیم برای رسیدن به هدفمان از خدا و پیغمبر و دین مایه بگذاریم اما باز فراموش می کنیم که بزرگان دینی ما درمذمت این کار چه گفته اند!

مسلمان قبل از هر چیز باید در این اندیشه باشد که کارش در هر برهه و صنفی چگونه مورد رضایت خدا قرار می گیرد و لازمه چنین هدفی آن است که احکام و وظایف خود را در زمینه کار خود بشناسد تا بتواند در عمل، آنها را اجرا کند. از این رو، امیرمؤمنان (علیه السلام) پیرامون این مسأله در موضوع اقتصادی و تجارت فرمود: «یا معشر التجّار الفقه ثم المتجر، الفقه ثم المتجر، الفقه ثم المتجر...؛ [کافی، ج5، ص150، ح1] ای جامعه تجار و معامله گر! اوّل یادگیری مسائل شرعی تجارت، بعد تجارت»، و این جمله را سه بار تکرار کرد.
پس اولین وظیفه در تجارت و معامله، آموختن احکام شرعی و بعد تلاش برای عمل به آن است تا داد و ستد به صورت صحیح انجام گیرد و اموالی که از آن راه به دست می اید، حلال باشد و بتواند در آنها تصرف کند.
چنانچه دقت کافی در یادگرفتن احکام شرعی نداشته باشد و معامله به صورت باطل انجام گیرد، اموال به دست آمده نیز حرام خواهد بود و تصرف و استفاده از آن جایز نیست و اگر خود یا خانواده اش از آن مال حرام استفاده کند، اثر سوء خود را خواهد گذاشت. به علاوه، در قیامت هم مورد بازخواست خواهد بود.

در معاملات خود از این موارد پرهیز کنید

در بیانی نیز پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) در خصوص این که در کسب و تجارت از چه کارهایی باید پرهیز کرد، فرمودند: "کسی که خرید و فروش می کند باید از پنج کار دوری ورزد وگرنه نباید خرید و فروش کند: ربا، سوگند، پوشاندن عیب کالا ، تعریف و تبلیغ در موقع فروش و بدگویی از کالا در موقع خرید آن. (بحارالأنوار: 103 / 95 / 18 منتخب میزان الحکمة: 88)

در روایاتی از امام علی (علیه السلام) و امام صادق (علیه السلام) پیامدهای قسم (جلاله) یادکردن در معامله را متذکر می شویم: امام علی علیه السلام به بازار می آمد و در جایگاه خود می ایستاد و می فرمود: "درود بر شما ای بازاریان، از خدا بترسید و سوگند مخورید؛ زیرا سوگند خوردن رونق و برکت را می برد تاجر نابکار است مگر آن که به حق بستاند و بدهد." (کنزالعمال: 10043 منتخب میزان الحکمة: 90)
آن حضرت همچنین فرمودند: " ای جماعت دلاّل! کمتر سوگند خورید که این کار کالا را به فروش می رساند و سود (حقیقی) را می برد (الکافی: 5 / 162 / 2 منتخب میزان الحکمة: 90)".
امام صادق (علیه السلام) نیز در این باره می فرمایند: "خداوند تبارک و تعالی از کسی که با قسم و سوگند خوردن کالای خود را به فروش رساند نفرت دارد."(أمالی الصدوق: 390 / 6 منتخب میزان الحکمة: 92)
در قرآن کریم نیز می خوانیم:  وَلَا تُطِعْ کُلَّ حَلَّافٍ مَهِینٍ (القلم/10) و از کسی که بسیار سوگند یاد می کند و پست است اطاعت مکن.

قسم دروغ در روایات

یکی از گناهان کبیره ای که در روایات به آن تصریح شده، سوگند دروغ  است. (شهید دستغیب، گناهان کبیره، ج 1، ص 300) امام باقر علیه السلام می فرماید: از قسم دروغ بترسید، که آبادی ها را خراب و گوینده را بی سامان می سازد. (همان، ص 301)
در روایتی درباره اثر سوگند دروغ آمده: سوگند دروغ و قطع رحم، آبادی ها را ویران و از اهلش خالی می کند و سبب قطع نسل می گردد. (همان)

بازار اسلامی باید این گونه باشد

امیرمؤمنان (علیه السلام) وقتی در بازار می گشت، این چنین می فرمود: «ای تاجران! از خدا طلب خیر کنید، و با سهل و آسان گیری برکت بجویید، و در جایگاه به خریداران نزدیک شوید، و به حلم و بردباری خود را زینت دهید، و از سوگند خوردن بپرهیزید و از دروغ گویی کناره گیری کنید، و از ستم به دیگران بترسید، و حق مظلومان را بپردازید، و به ربا نزدیک نشوید، و پیمانه و ترازو کامل کنید، و از اموال مردم و حق آنان کم نگذارید، و در زمین مایه فساد نشوید». [بحار الانوار، ج78، ص54، ح100]

آن حضرت در بیان دیگر فرمود: «ایهّا الناس ایاکم وحبّ الدُنیا فإنّها رأس کلّ خطیئة و باب کلّ بلیة، و قِران کلّ فتنة، وداعی کل رزیة؛ [همان، ح97] ای مردم! از حبّ دنیا و علاقه به آن برحذر باشید که حبّ دنیا سرآغاز هر گناه و خطایی است و درِ ورودی هر بلا و گرفتاری است و موجب نزدیکی به هر فتنه ای است و انسان را به بلا و مصیبتی فرامی خواند».

آری، مواظب باشیم از دنیا فقط به عنوان ابزار و وسیله استفاده کنیم، نه اینکه آن را هدف قرار دهیم تا ما را از همه چیز غافل کند و وقتی بیدار شویم که کار از کار گذشته است. بکوشیم از معامله گرانی باشیم که پیامبر اکرم (صلی الله و علیه و آله) فرمود: «تاجر و معامله گر امین و راست گو و مسلمان روز قیامت با شهیدان خواهد بود» [ چهل حدیث بازار، حدیث 8 و9]
و در حدیث دیگری فرمود: «او در قیامت در سایه حمایت و عرش خدا خواهد بود» [همان]
نه در زمره کسانی که خداوند در قرآن می گوید: حتی إذا جاء أحدهم الموت قال ربّ ارجعونی لعلّی اعمل صالحاً فیما ترکت کلاّ انّها کلمة هو قائلها و من ورائهم برزخ إلی یوم یبعثون [سوره مؤمنون، آیات 99-100]؛ «آن گاه که وقت مرگ رسد، (با پشیمانی) گوید: بارالها! مرا به دنیا باز گردان تا شاید به تدارک گذشته، عملی صالح به جای آورم. به او خطاب می شود که هرگز چنین نخواهد شد و این سخنی است که او به زبان می گوید؛ در حالی که پشت سر آنان عالم برزخ است تا روزی که برانگیخته شوند».
آری، دنیا بازاری است که به قول امام هادی (علیه السلام) : «جمعی در آن سود می برند و گروهی زیان می برند» [ تحف العقول، ص774]
چنانچه تحت جاذبه و زرق و برق سکه ها قرار گیریم و همه همّ خود را به جمع مال اندوزی صرف کنیم، آنگاه است که مال و ثروت ما را به سوی هلاکت و تباهی می کشاند. از این رو، پیشوایان دینی ما در احادیث فراوانی به ما هشدار داده اند.
رسول خدا (صلی الله و علیه و آله) فرمود: «إنّ الدینار و الدرهم أهلکا من کان قبلکم و هما مهلکاکم؛[کافی، ج2، ص316، ح6] دینار و درهم، کسانی را که پیش از شما بودند، نابود کرد و آن دو شما را هم به نابودی می کشند».
امام صادق (علیه السلام) نیز فرمود: «ابلیس ملعون می گوید: در مورد بنی آدم، هر چه مرا خسته و ناتوان کند، یکی از این سه چیز مرا در برابر آدمی زاد ناتوان نمی کند: یکی به دست آوردن مال از راه غیر حلال، و دیگری جلوگیری کردن او از پرداخت واجب مالی، و سوم، مصرف کردن آن در راه ناروا و حرام» [خصال، صدوق، ص132، ح141]
ان شاء الله که با دانستن و عمل کردن به احکام و مسائل دین، مال های خود را هر پاک تر و طاهر تر نماییم.

منابع:
قنبری، حیدر؛ (1389) داستان های شگفت انگیزی از شیطان
سایت پاسخگو
سایت پرسمان
سایت حوزه

اگر انسان گمان کند که فقر او سرنوشت اوست یا اینکه خداوند او را رها کرده و گرفتار چنین وساوس شیطانی بشود، ناامید و افسرده شده و دست از تلاش هم برخواهد داشت و چه بسا طعمه ی خوبی برای سودجویان و کلاهبرداران شود.

حضرت امیرالمومنین علیه السلام می فرماید: «فقر مرگ بزرگ است» و از ابتلائات سخت دنیاست و اسلام آن را بلای بدی می داند که ایمان افراد را از بین می برد. در روایت است که «هرگاه فقر از دری وارد شود ایمان از در دیگری خارج می شود.»
حضرت امیر علیه السلام ضمن نیایشی که با خدای خود داشت به ضررها و آفات فقر اشاره کرده می فرماید: «خدایا آبرویم را با بی نیازی نگهدار و با تنگدستی شخصیت مرا لکه دار مفرما. (تا کار من به جایی نرسد که) از روزی خواران تو روزی بخواهم و از بدکاران عفو و بخشش طلبم. » (١)
تحمل فقر بسیار سخت و دردناک است به همین جهت خداوند در صدور احکام خود بر فقرا بسیار رحم کرده و برای کفاره ی بسیاری از تقصیرات بندگان، صدقه را واجب کرده است. صدقه را باعث بخشش گناهان، رفع گرفتاری ها و درمان دردها و  طول عمر و .... قرار داده و بر انفاق و خمس و زکات نیز سفارش نموده چنانچه به احکام اسلام عمل شود فقیری روی زمین باقی نمی ماند. به همین جهت فرموده اند در دولت موعود منتظر چه بسا به شوق ثواب صدقه، برای یافتن فقیری تلاش می کنند و نمی یابند.

راهکارهای دین در فرار از فقر

حفظ امید و کرامت انسانی فقیر

تا زمانی که امید باشد انسان، تسلیم فقر نمی شود و همواره تلاش می کند و تلاش ذاتا دارای نتیجه است. کسی که تسلیم فقر شده چه بسا همیشه فقیر باقی بماند. او خودش را پست می داند و همیشه به کارهای پست رو می کند. و هیچگاه حتی فکر استفاده از بعضی فرصت های نجات دهنده را هم به ذهنش راه نمی دهد چون باور کرده که سهم او همین است.
اگر انسان گمان کند که فقر او سرنوشت اوست یا اینکه خداوند او را رها کرده و گرفتار چنین وساوس شیطانی بشود، ناامید و افسرده شده و دست از تلاش هم برخواهد داشت و چه بسا طعمه ی خوبی برای سودجویان و کلاهبرداران شود.

طمع نداشته باشیم تا از فقر نجات پیدا کنیم

بیکاری موجب فقر است و از مهمترین دلایل بیکاری جوانان آرزوهای محال و بلندپروازیها است. چه بسیاری از اوقات که طمع مانع اصلی پیشرفت است. مانع اصلی کار و کسب است. اگر طمع در کار نباشد راحت تر کار پیدا می کنیم و کارمان هم رونق می یابد.

 مهمترین مهارکننده های فقر

با قناعت روح انسان از اضطراب فقر نجات پیدا می کند. از جمله توصیه های لقمان حکیم به پسرش است که ای فرزندم قوی ترین مردم کسی است که قانع باشد به آنچه که خود دارد. و محتاج ترین مردم کسی است که چشمش به مال مردم باشد اگر چه گنج قارون داشته باشد.»

پوشاندن فقر

فقیر نباید ذلیل بشود. نباید با خفت و خواری رفتار کند. چه آنکه رفتار ذلیلانه نه از فقرش می کاهد و نه باعث روی کردن مردم به او می شود.
«... ای پسر بدان من صبر بر چیزهای تلخ را چشیدم و چیزی تلخ تر از فقر نیافتم. چنانکه روزی فقیر شدی فقر خود را بین خود و خدای خود قرار بده و فقر خود را بر مردم اظهار مکن. کسی که فقرش را اظهار می کند فرصت های خوبی را از دست می دهد معمولا طبع مردم اینگونه است که از فقرا رو برمی گردانند و همین امر به فقر آنها دامن می زند.
صدقه دادن هم راهی برای مبارزه با فقر است. در روایتی از امام علی علیه السلام آمده است: «هرگاه تهی دست شدید، با صدقه دادن با خدا تجارت کنید. (٢)
این روایت عجیب است زیرا از انسان فقیر می خواهد که صدقه بدهد. حتما گشایشی در صدقه دادن است که خداوند می خواهد آن گشایش را نصیب فقیر کند. اما جز این، حکمتهای دیگری نیز دارد. یکی از بدترین بلایای فقر این است که انسان را مبتلا به روحیه ی تکدی گری می کند.
خداوند با این نمی خواهد آنها را به کارهای سخت وادار کند بلکه می خواهد بندگان فقیرش به خاطر فقر، تبدیل به انسانهای حقیری نشوند که فقط دستشان را به سوی دیگران دراز کرده باشند. بلکه می فرماید شما هم صدقه بدهید هر چند بسیار اندک، و با این کار هم شخصیتتان را حفظ کنید و هم با خدا معامله کنید و این موضوع هیچ منافاتی با قبول صدقه از سوی دیگر مسلمانان ندارد. بلکه باعث می شود که شخص فقیر دچار روحیه تکدی گری و پستی نشود. زیرا تجربه شده گاهی فقر کسی برطرف می شود اما رفتار فقیرانه اش برطرف نمی شود زیرا روحیه و اخلاق پست تکدی گری باقی مانده است.
لذا در دین ما توصیه هایی شده است که اگر رعایت شود، سنت حسنه ی صدقه، روحیه گدا پروری ایجاد نمی کند. مثل اینکه اولا صدقه دهنده صدقه گیرنده را نبیند. صدقه ی آشکارا، شرم فقیر را از بین می برد. و ممکن است او را مشتری دائمی نیکوکاران کند. ثانیا ثواب قرض را بیش از ثواب صدقه قرار داده است و ثالثا به کسی هم که صدقه می گیرد توصیه شده صدقه بدهد تا همیشه صاحب دست گیرنده نباشد بلکه دست دهنده هم داشته باشد و کرامت و عزت نفسش را حفظ کند.
 
پی نوشتها:
1- خطبه ٢٢٥ نهج البلاغه

٢- نهج البلاغه؛ ص 258

منبع: تبیان

پیامبر صلّی الله علیه و آله می فرمایند: «رزق و روزی به عدد قطرات باران از آسمان بر زمین نازل می شود تا هر كس به اندازه خود دریافت كند، لكن خداوند زیاده دهنده است پس از فضل خداوند نعمتهای بیشتری درخواست كنید.»

عبادات باید با نیت تقرب به خدا به جا آورده شود و دعا كه از برترین عبادتهاست تنها با همین نیت باید انجام گیرد. همچون اولیای خاص الهی كه تسلیم محض اوامر او هستند و از آن جهت دعا می كنند كه اطاعت حق تعالی است و لذا دعایشان اجابت بشود یا نه، راضی هستند. هر چند آنان از دعا جز تقرب، چیزی نمی خواهند، اما خود دعا دارای آثار و فوایدی است كه هر دعاكننده ای از آن بهره مند خواهد شد، البته در صورتی كه آداب و شرایط آن را رعایت كند.

در این مقاله با توجه به روایات به برخی از مهمترین فواید دعا اشاره می كنیم:

١ـ كسب معرفت: از شرایط دعا، به دست آوردن معرفت لازم برای شناخت خود و خداست. اینكه انسان بداند فقیر محض است و در همه چیز محتاج خداست و خداوند بی نیاز از دیگران و برآورنده نیاز دیگران است و بداند كه هیچ چیزی بدون اراده خداوند واقع نمی شود و هرچه را او اراده كند بی درنگ محقق می شود. «انما امره اذا اراد شیئا ان یقول له كن فیكون» (یس/82) با این معرفت انسان با تمام وجود و با اخلاص دعا خواهد كرد و همین باعث اجابت آن می شود. امام صادق علیه السّلام در بیان آیه «فلیستجیبوا لی و لیؤمنوا بی» می فرمایند: «یعنی مردم بدانند كه خداوند قادر است هر آنچه را بخواهند به آنان عطا كند.» (بحارالانوار، ج 93، ص 323) و وقتی از آن حضرت درباره علت عدم استجابت دعا پرسیدند، فرمود: «چون شما كسی را می خوانید كه او را نمی شناسید.» (بحار الانوار، ج 93، ص 368)

خداوند نه از برآوردن حاجات ناتوان است و نه در اعطای آن بخل می ورزد پس اگر كسی برای دیگران خیر بخواهد، خداوند به خاطر خیرخواهی او برای دیگران، حاجت او را برآورده می كند

٢ـ تشویق به فعالیت: امام صادق علیه السّلام می فرمایند: «دعای چهار نفر اجابت نمی شود: یكی از آنها كسی است كه در خانه بنشیند و از خدا روزی طلب كند. (كافی، ج 2، ص 511) و حضرت علی علیه السّلام می فرمایند: «دعا كننده بدون عمل مانند تیرانداز بدون كمان است كه هیچ گاه دعای او به اجابت نمی رسد.» (نهج البلاغه، ص 534) كسی كه واقعا می خواهد دعا كند باید حداكثر شرایط اجابت آن را رعایت كند. یكی از آن شرایط كار همراه دعاست.
٣ـ جلب روزی: خداوند روزی دهنده تمام مخلوقات است اما با دعا می توان نعمتهای بیشتر و بهتری به سوی خود جلب كرد. پیامبر صلّی الله علیه و آله می فرمایند: «رزق و روزی به عدد قطرات باران از آسمان بر زمین نازل می شود تا هر كس به اندازه خود دریافت كند، لكن خداوند زیاده دهنده است پس از فضل خداوند نعمتهای بیشتری درخواست كنید.» (علامه مجلسی، بحارالانوار، ج 9، ص 299)
٤ـ دفع بلا: امام سجاد علیه السّلام می فرمایند: «دعا و بلا با هم هستند تا روز قیامت و دعا بلا را دفع می كند حتی در حالیكه نزول بلا قطعی شده باشد.» [13] و حضرت علی علیه السّلام می فرمایند: «امواج بلا را با دعا دفع كنید.» (نهج البلاغه، ص 495، كلمات قصار 146)

در دعاهایمان از خدا چه بخواهیم؟

انسان در همه امور محتاج خداوند است و برای برآورده شدن حاجت نباید متكی به وسایل و وسایط عادی و ظاهری باشد. هر چه هست از خداست، هر چند خداوند نعمت های خود را با واسطه به بندگان می رساند. در حدیث قدسی آمده است: خداوند به موسی فرمود: هر چه را كه احتیاج داری از من بخواه حتی علف گوسفند و نمك طعامت را. (وسایل الشیعه، ج 7، ص 32) امّا بهتر است وقتی بنده محتاج در مقابل خداوندی بی نیاز می ایستد و از او درخواست می كند، نعمت های بزرگ و ارزشمند بخواهد چرا كه برای خداوند، اعطای نعمت هیچ زحمتی ندارد و كوچك و بزرگ آن نزد خداوند مساوی است. در اینجا با توجه به روش معصومین علیهم السّلام به چند نمونه اشاره می كنیم:

١ـ سلامتی و ظهور امام زمان (عج)

وقتی امام زمان (عج) ظهور كند، هرگونه ظلمی برچیده می شود، و عدل سراسر زمین را فرا می گیرد، عقلها كامل می شود و هیچ كس به دنبال گناه نمی رود، بركت بر بندگان به سبب اعمال خیر و گناه نكردن نازل می شود و فقر ریشه كن می گردد و حتی مردم برای انجام عمل خیر به دنبال فقیر می گردند، ولی كسی را نمی یابند. چه آرزویی بزرگتر از زندگی كردن در چنین اجتماعی كه سعادت دنیا و آخرت همه در آن است و چه سعادتی بالاتر از اینكه انسان در حكومت امام زمان (عج) زندگی كند.

٢ـ دعا برای والدین

پدر و مادر واسطه به وجود آمدن انسان هستند و همچنین بیشترین زحمات هر شخصی برعهده والدین اوست، لذا در اسلام احترام و نیكی به آنها بسیار مورد تأكید قرار گرفته است، چنان كه در آیات مختلف قرآن، بعد از امر به عبادت خدا و شریك قرار ندادن برای او، امر به احسان به والدین شده است. و از آنجا كه انسان هر چه به والدین خود خدمت كند، از عهده سپاس از زحمات آنان بر نمی آید، یكی از راه های جبران زحمات، دعای خیر در حق آنان است.

٣ـ طلب خیر برای دیگران

امام صادق علیه السّلام می فرمایند: «دعای چهار نفر اجابت نمی شود: یكی از آنها كسی است كه در خانه بنشیند و از خدا روزی طلب كند.»

پیامبر صلّی الله علیه و آله می فرمایند: وقتی دعا می كنید برای عموم مردم دعا كنید كه باعث اجابت دعاست. (بحار الانوار، ج 90، ص 313) خداوند نه از برآوردن حاجات ناتوان است و نه در اعطای آن بخل می ورزد پس اگر كسی برای دیگران خیر بخواهد، خداوند به خاطر خیرخواهی او برای دیگران، حاجت او را برآورده می كند.

٤ـ عافیت و عاقبت به خیری

از بزرگترین نعمتهای الهی سلامتی و عافیت است: سلامتی دین و بدن، دنیا و آخرت. هر چند خداوند بدون درخواست به بندگان خود سلامتی می دهد امّا باید با دعا كردن هم عافیت دین و آخرت خود را بخواهد و هم باعث بقای آن تا آخر عمر باشند، تا مبادا در طول زندگی این عافیت از بین برود و عاقبت انسان با بی دینی و ذلت دنیا و آخرت همراه باشد.

٥ـ طلب توبه

معصیت علاوه بر عذاب اخروی، آثار سوئی نیز در همین دنیا دارد كه باعث می شود انسان هر چه بیشتر از معنویات دور باشد و توفیق اطاعت از او سلب شود. برای همین درخواست از بین رفتن آثار گناهان گذشته بر توفیق عبادت بیشتر در آینده، از دعاهای پراهمیت است.

٦ـ طلب رزق حلال

قرآن كریم در موارد متعددی امر به خوردن روزی حلال كرده است. در آیه 168 سوره بقره نیز به این امر تاکید شده است. تأكید قرآن به این دلیل است كه غذای جسم در نفس و روح انسان تأثیر مستقیم دارد، لذا ائمه معصومین علیهم السلام در موارد بسیاری از خداوند درخواست رزق حلال و طیب می كردند، چنان كه امام باقر علیه السّلام در دعای سمات می فرمایند: «خدایا، روزی حلالت را بر من زیاد كن».[16] و امام صادق علیه السّلام می فرمایند: «خدایا، بر من و خانواده ام از بركت آسمانها و زمین روزی پاك و حلال فراوان نازل كن تا به واسطة آن از بندگانت بی نیاز شوم.» (من لایحضره الفقیه، شیخ صدوق، ج 1، ص 501)

منابع:
سایت اندیشه قم
محمد حسین باقری - مرکز مطالعات و پژوهش های فرهنگی حوزه
من لایحضره الفقیه، ج 1، ص 501
بحار الانوار، ج 90
وسایل الشیعه، ج 7

یک حادثه قابل تأمل

مدتی است که اتفاقی ذهنم را به خود مشغول ساخته است؛ یک مغازه کتابفروشی در شهر ما تعطیل شد. تعطیلی این مغازه شاید از کاهش درآمدش بوده اما در عوضش یک مغازه فلافل فروشی افتتاح شد. چند سالی است که نه تنها تعداد این مغازه های اغذیه فروشی کم نمی شود بلکه در بعضی مناطق، چند تا از آن ها در کنار هم فعالیت می کنند و از قضا همگی فروش خوبی هم دارند؛ تا جایی که کتابفروشی ها را هم به فکر تغییر شغل می اندازند.
این اتفاق، در کنار گران شدن کاغذ و بالتبع بالارفتن قیمت کتاب و بی رونقی کتابفروشی ها هر چند ناگوار است اما صدای اعتراض کسی را بلند نکرد؛ یعنی کم شدن تغذیه فرهنگی و کاهش تمایل آنان به مطالعه و کتاب، نه در حد دریاچه ارومیه و رودخانه زاینده رود اهمیت داشت، نه به اندازه فیلترینگ تلگرام و سرعت اینترنت و حتی امحاء میوه قاچاق.

یک لحظه تأمل

از سوی دیگر، هم نشینی با عالمان و اندیشمندان از توصیه های موکد دینی است. روشن است که از نشست و برخاست با دانشمندان صرفاً نشست و برخاست معمولی مراد نیست؛ حشر و نشری مراد است که آموختن و در نتیجه ارتقاء زندگی در پی داشته باشد. مطالعه کتاب، ارتباط گرفتن مستقیم با اندیشه عالمان است

اگر در میان روایات اسلامی جست و جو کنیم به وضوح از اهمیت «فکر و اندیشه» آگاه می شویم؛ این که اندیشه مایه بینایی است، آینه ای صاف است که حقیقت را به ما نمایش می دهد، مایه حیات و بصیرت است، آیین خوبی هاست و بدی ها را می پوشاند. (منتخب میزان الحکمه، ج2، ص994). برای مطالعه بیشتر به باب اندیشه در کتب حدیثی مراجعه کنید.) همه این توصیف ها حکایت از جایگاه رفیع «اندیشه» دارد.
جولان اندیشه اندیشمندان بزرگ بر روی کاغذ و با قلم اتفاق می افتد. این نکته از نگاه امام علی علیه السلام نیز از قلم نیفتاده که «خردهای دانشمندان، در نوک خامه های آنان است» (عقول الفضلاء فی أطراف أقلامها؛ غرر الحکم، ص 467) از این رو بهترین راه برای بهره گیری از اندیشه بزرگان، آموختن تجربه های ناب زندگی آن ها و ایجاد تغییر مثبت در زندگی و سبک آن، زندگی با کتاب است.
در حقیقت کسی که اهل مطالعه نیست و رفت و آمدی با کتاب ندارد، از اندیشه های عالی بی خبر است ولو اینکه در عالم مجازی دستی بر آتش داشته و مریدان فراوانی (بخوانید فالوورهای زیادی) برای خودش دست و پا کرده باشد یا در عالم حقیقی، موقعیت و پست و ثروتی فراوان برای خودش رقم زده باشد.
کتاب هر کس نشان شخصیت اوست؛ کتابُ الرجل عنوانُ عقلِهِ وبرهانُ فضله. (امام علی علیه السلام؛ غرر الحکم، ص540) با دیدن آثار و سیر در تراوشات افکار نویسنده می توان پی برد که چند مَردَه حلاج است؛ با خواندن کتاب می توان حرف های محکم را شنید، علت ها و استدلال را بررسی و میزان قوت و ضعف کلام را استخراج کرد و در نتیجه با مطالعه کتاب است که می توان از شخصیت اندیشمندان پرده برداشت.
کتاب، غذای روح انسان است. همان گونه که بدن نیاز به غذا دارد، روح انسان نیز محتاج غذاست؛ اگر به آن غذا نرسد پژمرده می شود و می میرد. اگر انسان با کتاب محشور نباشد روحش ضعیف خواهد شد؛ درست مانند بدن که از بی غذایی ضعیف می شود.

ناگفته نماند

 این نکته از نگاه امام علی علیه السلام نیز از قلم نیفتاده که «خردهای دانشمندان، در نوک خامه های آنان است» از این رو بهترین راه برای بهره گیری از اندیشه بزرگان، آموختن تجربه های ناب زندگی آن ها و ایجاد تغییر مثبت در زندگی و سبک آن، زندگی با کتاب است

مسلماً غذا خوردن مفید است؛ اما خوردن هر غذایی مفید نیست؛ بلکه از بسیاری از خوراکی ها باید فاصله گرفت، چرا که یا آن خوراکی ها کلاً برای همه مضرند، یا این که برای شخص ما تجویز نمی شوند. کتاب هم که خوراک روح است چنین است: خواندن هر کتابی مفید نیست و حتماً باید از برخی کتاب ها اجتناب کرد. همچنین به مانند کسی که برای یافتن خوراکی های مفید به یک کارشناس و احیاناً پزشک مراجعه می کند و از او راهنمایی می گیرد، در استفاده از کتاب هم باید از کارشناس و متخصصان مشورت گرفت و هر کتابی را به خورد جان نداد.
نکته ای که نباید از آن غافل شد این است که اندیشه و میوه اش (کتاب) مختص افراد خاص یا گروه ویژه ای نیستند؛ بلکه برای همگان است؛ درست مانند غذای جسم که کسی آن را مختص تحصیل کرده ها یا تحصیل نکرده ها نمی داند. چرا که کتاب با اندیشه عالمان و دانشمندان و متفکرین در هم تنیده و حامل روشن ترین پیام ها و آموزه هاست.
از سوی دیگر، هم نشینی با عالمان و اندیشمندان از توصیه های مؤکد دینی است. روشن است که از نشست و برخاست با دانشمندان صرفاً نشست و برخاست معمولی مراد نیست؛ حشر و نشری مراد است که آموختن و در نتیجه ارتقاء زندگی در پی داشته باشد. مطالعه کتاب، ارتباط گرفتن مستقیم با اندیشه عالمان است.
شاید از همین روست که گفته می شود برخی عالمان در زمان خود غریب اند. با این که ممکن است دور و برشان شلوغ هم باشد، اما کسی اعتنایی به اندیشه شان نمی کند و از آن ها بهره نمی گیرد.

کلام آخر:
حقیقت این است که در ایران ما، کتاب جایگاهی که باید را ندارد. بعد از چند ده سال از انقلاب اسلامی، عموم مردم ترجیح نمی دهند که بخشی از پولشان را بابت کتاب هزینه کنند. خبرسازی کتاب تنها به نمایشگاه کتاب خلاصه شده و اگر مسابقه و جایزه ای نباشد، ما نیازی به مطالعه کتاب را در خود احساس نمی کنیم و اگر توصیه های بزرگان دین را مرور کنیم خواهیم فهمید که این، از تحریم های امریکا نیز فاجعه بارتر است. به راستی که «فردا برای خواندن دیر است.» (شعار زیبای نمایشگاه بیست و نهم کتاب)

منبع: تبیان

میتوانید این مسأله را حل کنید؟؟

در طول دوماه جنگ تقریبا 17500کیلومتر مربع از خاک کشورمان اشغال شد

در طول هشت سال دفاع مقدس تقریبا 213250 نفر شهید شدند

در بدن انسان سالم تقریبا 5/5نیم لیتر خون وجود دارد

مساحت کف دست انسان تقریبا 76 سانتی متر مربع است

حال حساب کنید :

برای پس گرفتن هر وجب این خاک چقدر خون ریخته شده ؟؟؟؟

جواب: برای هر وجب خاک ایران ، تقریبا 51 قطره خون شهید داده شده .

بماند که عده ای هم زخمی و جانباز شدند که خون گرمشان در مناظق جنگی بوی تازگی  میدهد .

حال !!!!

ما شرمنده شهداییم ؟؟؟ یا مدیون شهدا ؟؟؟ چرا؟؟؟

عشق همیشه ، دوست داشتن نیست !

عشق همیشه ، برطرف کردن نیازها نیست !

عشق همیشه ، 2 طرفه نیست !

عشق همیشه ، لیلی و مجنون بودن نیست ! 

عشق ، میتونه ؛ موجی شدن یـک جوون برای راحتیِ ناموسش باشه ! 

عشق ، بعضی اوقات ؛ جانبازیِ یک دونده در مقابل بالارفتنِ پرچم کشورشه !

عشق ، گاهی ؛ یتیم شدن دختری در اِزای آزادی دیگرانِ ! 

عشق ، میتونه ؛ گریه ی یه مادر واسه خاطر پسر جوون مرگش باشه ! 

عشق ، گاهی ؛ یعنــــی شهــــادت ! 

عشق ، گاهی ، یعنــــی رشـــــادت !

عشق ، گاهی ؛ یعـــــنی غـــیــــرت ! 

آهـــــــــــــای عاشقی که دَم از عـــــشــــــق میزنی !!

آره با توام ! 

حالا تو بگو !

 تو عــاشقی یا اونی که ، نه بخاطر عشقش ؛ بلکه به خاطر وطنش رفت 

و با کفن سفید برگشت ؟ 

اندکی انصاف هم خوب چیزیه ! 

 ای عاشقان ، ای عاشقان ، به گوش باشید !

           آمــد ندای یا حسین ، به گــوش باشید !

التماس دعا !! 

یک ساعت تفکر از 70 سال عبادت ارزشش بیشتره...!

بیاید توی این ماه رمضان به کارامون یه نیم نگاهی بندازییم...

اینم بدونیم که: صد بار هم اگر توبه شکستی باز آی...!

کاش به جای این همه باشگاه زیبایی اندام

یک باشگاه زیبایی افکار هم داشته باشیم

مشکل امروز ما اندام ها نیست... افکارهاست...!

سردار شریف سخنگوی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی می گوید: امریکایی ها گروه تروریستی داعش را تحریک به حمله به مرزهای ایران می کنند ولی آنها بنا به دلایل متعدد فعلا استعداد چنین کاری را ندارند.

سردار شریف در گفتگو با خبرنگار سرویس سیاسی پایگاه خبری «انتخاب» بیان داشت: سپاه و نیروهای مسلح ماموریت تعریف شده ای دارند و درچارچوب آن عمل می کنند و وظایف خود را انجام می دهند.

وی در پاسخ به این سئوال که واکنش سپاه به حمله ی احتمالی گروه تروریستی داعش چه خواهد بود گفت: سپاه در همه ی شرایط و حالات وظایف تعریف شده و مصرح قانونی خود را به صورت جدی و با اراده مصم انجام می دهد.

سخنگوی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی افزود: امریکایی ها گروه تروریستی داعش را تحریک به حمله به مرزهای ایران می کنند ولی این گروه تروریستی بنا به دلایل متعدد فعلا استعداد چنین کاری را ندارد.

سردار شریف در پاسخ به سئوالی در مورد تحلیل رسانه های خارجی از سخنان مقامات ایران و رد کردن پیشنهاد آمریکا در مورد عراق تاکید کرد: رئیس ستاد کل نیروهای مسلح ایران پیشنهاد همکاری نظامی با آمریکا را رد کرده است.

وی با اشاره به سخنان رهبر معظم انقلاب افزود: آن چیزی که آقا فرمودند آن بود، کسانی که مسبب اتفاقات عراق و شکل گیری گروه تروریستی داعش هستند نمی توانند با آنها مقابله کنند.

سخنگوی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی اضافه کرد: طرح داعش یک طرح امریکایی - صهیونیستی است که با بعثی ها نیز گره خورده است، با این حال مرجعیت، مردم، اقوام و دولت مستقل عراق و اقوام عراق از پس این گروه تروریستی برمی ایند و این مسئله را نیز نشان داده اند.

وی تصریح کرد: اکنون پیشروی داعش سد شده و بخش هایی از مناطقی که این گروه تصرف کرده بود پس گرفته شده است.

بیاییم انتخاب کنیم؟

  روز گذشته ملت ایران با حضور در راهپیمایی 22 بهمن حماسه ای دیگر آفریدند تا جوابی بر تحریم های غربی باشد. ملت ایران با حضور بی نظیر خود در راهپیمایی، این روز را برای همیشه در یاد و خاطره ها ثبت کردند. حماسه ایرانیان از چشم خبرگزاری های داخلی و خارجی پنهان نماند و پوشش کاملی از این مراسم به عمل آمد و در مقابل مردم نیز با حضور در شبکه های اجتماعی شور و حال خاصی به این مراسم دادند. در ادامه قصد داریم به تعدادی از مهمترین و البته برترین فعالیت های کاربران شبکه های اجتماعی بپردازیم.

برخی از طرح و کاریکاتورهایی که کاربران برای شبکه های اجتماعی ارسال کرده یا به اشتراک گذاشته اند:

تفاوت جنگ امروز باجنگ دیروز

 اين علامت در پيشگويي،‌ جادوگري، نفرين‌گري و كنترل‌هاي مخصوص جادوگري مورد

 استفاده قرار مي‌گيرد. گفتني است اين نماد بر روي دلار آمريكايي به كار رفته است.

این برج درست کنار کعبه در حال ساخت است

ابراج البیت نام هتلی مجلل در مکه، عربستان سعودی است. 

این هتل با 601 متر ارتفاع، بلندترین برج عربستان، و از نظر حجم (با ۱۵۰۰۰۰۰

 مترمربع مساحت) بزرگترین ساختمان جهان خواهد بود

هتل در مجاور مسجد الحرام قرار دارد، و قابلیت جا دادن ۱۰۰۰۰۰ مهمان را دارد. 

به تصویر زیر نگاهی بیندازید !!!

پس از كمي دقت مشاهده ميشود اين برج سايه اي بسيار بزرگ برروي خانه خدا انداخته است.

به نظر شما مقصود اين كار چه بوده است؟

چيزي نبوده است جز نشان دادن تسلط شيطان بر خدا..

حواسمان باشد باعقايدمان چه ميكنند